Poronieniem nazywamy utratę ciąży przed 22 tygodniem licząc od pierwszego dnia ostatniej miesiączki. Do poronienia dochodzi u około 8-20% ciąż przed 20 tygodniem ciąży, przy czym 80% z nich występuje przed ukończeniem 12 tygodnia. Co więcej, część bardzo wczesnych poronień występuje u kobiet, które nie miały świadomości, że były w ciąży.
Przyczyny poronień
W około 30% przypadków poronień przed 8 tygodniem ciąży mamy do czynienia z tak zwanym „pustym jajem płodowym”, to znaczy brakiem odpowiednio rozwiniętego zarodka. W innych przypadkach zarodek rozwija się, ale w nieprawidłowy sposób. Jedną z najczęstszych przyczyn takiej sytuacji są zaburzenia chromosomalne (genetyczne). W innych przypadkach do poronień mogą doprowadzać czynniki matczyne, takie jak: nieprawidłowa budowa narządów płciowych, mięśniaki macicy wnikające do jamy macicy, nieleczona cukrzyca, zaburzenia hormonalne. Możemy zidentyfikować niektóre czynniki zwiększające ryzyko poronienia:
- zaawansowany wiek,
- wcześniej występujące poronienia,
- spożywanie alkoholu,
- infekcje, szczególnie w przypadku występowania gorączki,
- urazy brzucha,
- przyjmowanie niektórych leków,
- naświetlanie promieniami Roentgena,
- silny stres.
Objawy poronienia
Najważniejszym objawem sugerującym możliwość poronienia jest krwawienie z macicy często z towarzyszącymi dolegliwościami bólowymi w podbrzuszu. W takiej sytuacji należy jak najszybciej zgłosić się do lekarza. Należy jednak pamiętać, że znaczna liczba ciąż rozwija się prawidłowo, pomimo wystąpienia krwawienia, które często ustępuje samoistnie.
Podstawowym badaniem wykonywanym w przypadku podejrzenia poronienia jest ultrasonografia. Najczęściej wykonuje się je przy użyciu sondy dopochwowej. Określa się lokalizację ciąży (w macicy czy poza macicą), wielkość pęcherzyka ciążowego oraz zarodka a także czynność serca zarodka. Brak czynności serca świadczy o obumarciu zarodka i poronieniu.
Terapia
W przypadku zagrażającego poronienia podstawowym działaniem terapeutycznym jest odpoczynek. Czasami pomocne jest stosowanie progesteronu w celu tonizowania napięcia mięśnia macicy i hormonalnego wspomagania rozwijającej się ciąży. Jeżeli dojdzie do obumarcia zarodka lub poronienie się dokonuje może wystarczyć postępowanie wyczekujące z oceną kompletności poronienia. W innych przypadkach konieczne jest wdrożenie leków wyzwalających czynność skurczową macicy doprowadzająca do jej opróżnienia z jaja płodowego. Niekiedy trzeba opróżnić macicę instrumentalnie.
Po przebytym poronieniu należy pozostawać w kontakcie ze swoim lekarzem w celu zaplanowania kolejnej ciąży lub zastosowania odpowiednich metod antykoncepcyjnych.
Po przebytym poronieniu częstym jest doświadczanie szerokiego spektrum silnych emocji. Żadne z tych emocji nie powinny być osądzane negatywnie, powinny natomiast być wskazaniem do wsparcia psychologicznego.
